Πολύποδες Παχέος Εντέρου

Οι πολύποδες του παχέος εντέρου είναι μικρές μάζες κυττάρων που σχηματίζονται στο βλεννογόνο του παχέος εντέρου. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι πολύποδες είναι ακίνδυνοι. Όμως, με την πάροδο του χρόνου, ορισμένες μορφές πολυπόδων που βρίσκονται στην περιοχή μπορεί να εξελιχθούν σε καρκίνο του παχέος εντέρου, ο οποίος αν δε διαγνωσθεί εγκαίρως, αποτελεί απειλή για τη ζωή του πάσχοντος.

Οι πολύποδες παχέος εντέρου μπορούν να εμφανιστούν σε οποιαδήποτε ηλικία, αν και έχουν μεγαλύτερη συχνότητα σε ηλικίες άνω των 50 ετών.

Πολύποδες Παχέος Εντέρου – Κατηγορίες

Οι πολύποδες παχέος εντέρου χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:

Μη νεοπλασματικοί

Οι μη νεοπλασματικοί πολύποδες συνήθως δεν εξελίσσονται σε κακοήθεια και διακρίνονται στους εξής:

• Υπερπλαστικοί πολύποδες
• Φλεγμονώδεις ψευδοπολύποδες
• Βλεννογόνιοι πολύποδες
• Υποβλεννογόνιοι πολύποδες

Νεοπλασματικοί

Οι νεοπλασματικοί πολύποδες, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά και το μέγεθός τους, μπορεί να εξελιχθούν σε καρκίνο. Αυτοί περιλαμβάνουν:

• Αδενώματα
• Οδοντωτοί τύποι

Πολύποδες Παχέος Εντέρου: Ποια είναι τα αίτια εμφάνισής τους;

Τα αίτια εμφάνισης των πολυπόδων παχέος εντέρου δεν έχουν εξακριβωθεί έως και σήμερα. Ο μηχανισμός δημιουργίας τους αφορά στον ταχύτερο πολλαπλασιασμό των κυττάρων σε σχέση με τον φυσιολογικό.

Σημαντικοί παράγοντες κινδύνου αποτελούν τα παρακάτω:

• Οικογενειακό ιστορικό με πολύποδες ή καρκίνο παχέος εντέρου
• Προσωπικό ιστορικό με πολύποδες ή καρκίνο παχέος εντέρου
• Αυξημένο βάρος ή παχυσαρκία
• Απώλεια σωματικής άσκησης
• Κάπνισμα
• Αυξημένη κατανάλωση αλκοόλ
• Σακχαρώδης διαβήτης ΙΙ
• Ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις νόσοι του εντέρου

Πολύποδες Παχέος Εντέρου & Συμπτώματα

Οι πολύποδες του παχέος εντέρου συχνά δεν προκαλούν συμπτώματα. Ένας ασθενής μπορεί να μη γνωρίζει ότι έχει πολύποδες έως ότου εντοπιστεί κατά τη διάρκεια απεικονιστικής εξέτασης.

Παρόλα αυτά, όταν οι πολύποδες παχέος εντέρου συνοδεύονται από συμπτώματα, τότε ο ασθενής μπορεί να εκδηλώσει τα παρακάτω:

• Αιμορραγία από των πρωκτό (αίμα στα κόπρανα)
• Αλλαγές στο χρώμα των κοπράνων
• Εντερικές διαταραχές, όπως είναι η δυσκοιλιότητα και η διάρροια
• Πόνο στον πρωκτό και την κοιλιακή περιοχή
• Σιδηροπενική αναιμία (εξαιτίας της αιμορραγίας)

Διάγνωση των Πολυπόδων Παχέος Εντέρου: Πώς γίνεται;

Η διάγνωση των πολυπόδων παχέος εντέρου γίνεται από γαστρεντερολόγο ή γενικό χειρουργόο οποίος είναι σε θέση να κάνει μια πρώτη κλινική εκτίμηση σε σχέση με τα χαρακτηριστικά της πάθησης και στη συνέχεια να ορίσει τις κατάλληλες εξετάσεις.

Η διαγνωστική διαδικασία περιλαμβάνει:

• Κολονοσκόπηση
  Εάν διαπιστωθεί η παρουσία πολυπόδων ο γιατρός μπορεί να τους αφαιρέσει αμέσως ή, αν το κρίνει απαραίτητο, να πραγματοποιήσει λήψη δείγματος για εργαστηριακό έλεγχο (βιοψία).
  
• Εικονική κολονοσκόπηση (αξονική κολογραφία)
  Πρόκειται για ελάχιστα επεμβατική εξέταση όπου γίνεται χρήση αξονικής τομογραφίας για την απεικόνιση του παχέος εντέρου. Σε περίπτωση που αναδειχθούν πολύποδες, θα χρειαστεί η διενέργεια κολονοσκόπησης για την αφαίρεσή τους.
  
• Ευέλικτη σιγμοειδοσκόπηση
  Με αυτήν την εξέταση ένας λεπτός, εύκαμπτος και φωτισμένος σωλήνας (ενδοσκόπιο) εισάγεται στο ορθό και φτάνει έως το αριστερό τμήμα του παχέος εντέρου (σιγμοειδές). Επίσης στην περίπτωση που βρεθεί κάποιος πολύποδας, θα πρέπει να πραγματοποιηθεί κολονοσκόπηση για την αφαίρεσή του.
  
• Τεστ κοπράνων
  Πραγματοποιείται έλεγχος για παρουσία αίματος και αξιολογείται το DNA των κοπράνων.

Πώς αντιμετωπίζονται οι Πολύποδες Παχέος Εντέρου;

Οι πολύποδες παχέος εντέρου αντιμετωπίζονται με τη χειρουργική αφαίρεσή τους. Πρόκειται για την πολυπεκτομή η οποία, σε περίπτωση που οι πολύποδες είναι μικροί, πραγματοποιείται κατά την κολονοσκόπηση. 

Η διαδικασία είναι ανώδυνη καθώς ο βλεννογόνος του παχέος εντέρου δεν περιλαμβάνει αισθητήρες (νεύρα) που οδηγούν σε πόνο.

Η πολυπεκτομή δεν απαιτεί νοσηλεία και η τεχνική που θα εφαρμοσθεί κρίνεται από το μέγεθος και τη μορφή του πολύποδα. Η συνηθέστερη μέθοδος περιλαμβάνει την αφαίρεση με ειδικό βρόχο σύρματος μέσω του οποίου μεταφέρεται ρεύμα υψηλής συχνότητας και επιτυγχάνεται η εξαίρεση του πολύποδα από τον περιβάλλοντα ιστό.

Ανάλογα με το περιστατικό, ο επανέλεγχος γίνεται είτε έπειτα από 5 χρόνια είτε έπειτα από 2 – 3 χρόνια (πολλαπλοί πολύποδες ή μεγάλου μεγέθους πολύποδας).